Verwachtingen zijn iets raar. Zelfs als je denkt dat je er geen hebt, blijk je er soms stiekem toch te hebben… en dan ben je teleurgesteld als je ze niet kan inlossen.
Voor mijn eerste triatlon na 12 jaar had ik op voorhand gezegd dat ik maar één doel had: finishen. Ik ging er een beetje vanuit dat ik laatst ging zijn, maar ik wilde gewoon meedoen om mee te doen. Voor de ervaring. Als training. Geen tijdsdoelen, geen druk.
Dat draaide toch wel een beetje anders uit!
Een verslagje van hoe ik mijn allereerste kwarttriatlon ervaren heb…
Het zwemmen
Op voorhand was er gezegd dat de dames 5 minuten na de heren zouden starten met het zwemmen. Ik heb een track-record van paniekaanvallen bij het openwater zwemmen, dus dit vond ik fantastisch nieuws. Er waren immers maar een 15tal vrouwen ingeschreven, dus ik ging er vanuit dat het een lekker rustige start zou zijn. Maar nee. “In tegenstelling tot wat we eerder gecommuniceerd hebben, is het toch een gezamenlijke start. Succes!”, knalde er door de luidsprekers.
Tof. Ik zette me bewust alsnog helemaal achteraan, maar toch was de start voor mij zo hectisch met al het gespartel rond me heen, dat ik in paniek geraakte.
Ik zwom ongeveer 100m crawl, was volledig buiten adem en zou de rest van het zwemgedeelte niet meer op adem komen. De 1000m leek oneindig lang te duren en even kwam het zelfs in me op om naar een kano van de organisatie te zwemmen en er gewoon mee te stoppen. Dit illustreert hoe paniekerig ik was. Gelukkig beet ik door en bereikte ik uiteindelijk toch het trapje om bibberend uit het water te klimmen.
Na een ellenlang stuk met blote voeten over de straat, kwam ik eindelijk de wisselzone in.
Dit ging vrij vlot, maar natuurlijk kan het altijd sneller. Ik deed er net geen 2 minuten over om de wetsuit volledig uit te doen, sokken en fietsschoenen aan te doen, elastiek met wedstrijdnummer rond te doen, zonnebril en helm op te zetten, mijn gels weg te stoppen in de zakjes van mijn trisuit (op de rug) en met de fiets aan de hand de wisselzone uit te lopen. De echte triatleten gaan zonder sokken hun schoenen in (ze hangen zelfs hun schoenen op voorhand aan hun pedalen en doen de schoenen al fietsend aan), maar ik ben geen echte en krijg ook veel te rap blaren 😉
Het fietsen
Op naar het fietsgedeelte. Ik zat dit seizoen nog niet zo heel veel op mijn fiets. Enerzijds omdat het vaak slecht weer geweest is, anderzijds omdat ik veel tijd in het lopen heb gestoken door de marathon van Rotterdam… Maar ook omdat ik, ondanks een bikefit vorig jaar, pijn blijf hebben in mijn bovenrug. Een deel zal hopelijk verholpen worden door terug meer coretraining te doen, maar toch denk ik dat er iets in mijn fietsafstelling nog niet goed zit. Binnenkort ga ik dus terug naar de bikefit, want na een jaar lang met pijn te rijden, begin ik echt wanhopig te worden.
Helaas, zoals verwacht, kreeg ik ook tijdens de wedstrijd pijn. Maar daar waar ik altijd wel pijn heb in mijn bovenrug, kwam er nu pijn in mijn onderrug bij, doordat ik quasi de hele tijd in mijn beugels reed, om sneller te kunnen fietsen. Vooral rechts deed het op de duur echt geen deugd, en wat nog erger was: mijn rechterbeen begon hierdoor te slapen. Alsof er ergens een zenuw gekneld zat. Super vervelend, want ik voelde de hele tijd dat ik in principe sneller kon (mijn hartslag was totaal niet hoog), maar het ging gewoon niet. Ongelooflijk vervelend, want ik zag mijn tempo ronde na ronde zakken.
Tot overmaat van ramp was tijdens het eerste rondje één van mijn gels uit mijn trisuit gevallen. Even had ik getwijfeld om te stoppen en hem op te rapen, maar ik had de fout gemaakt om hem te laten liggen. Niet lang daarna had ik door dat dit geen goed plan was: ik zou de suikers echt wel nodig hebben om de hele wedstrijd tot een goed einde te brengen. Na de eerste ronde van 10km, hoopte ik het gelletje alsnog te kunnen oprapen tijdens de tweede ronde, maar helaas was het inmiddels platgereden. Ik besefte dat ik dus waarschijnlijk in de problemen zou komen… Ik spaarde mijn overgebleven gelletje voor bij het lopen en nam het pas tegen het einde van het fietsonderdeel.
Uiteindelijk reed ik de 41,5km aan een gemiddelde snelheid van 29km/u. Op zich zeker niet slecht, maar toch weet ik dat ik beter had gekund, had ik geen pijn gehad en had ik meer suikers binnen gekregen.
Vloekend omwille van het tegenvallende fietsonderdeel stoof ik de wisselzone weer in. Inmiddels was bijna iedereen al aan het lopen, ik was immers bij de laatste deelnemers.
Voor de laatste wisselzone had ik een dikke minuut nodig. Ik verloor nog tijd doordat ik eerst langs de foute uitgang het parcours opliep. Gedesoriënteerd tot en met!
Het lopen
Ik hoopte dat de pijn en het slapende been zouden overgaan als ik eenmaal van de fiets af was en gelukkig was dit het geval. Hoewel ik dat ene gelletje toch nog genomen had, stond de man met de hamer mij op te wachten bij mijn loopschoenen.
Als je van de fiets afkomt, voelen je benen doorgaans wel zwaar, maar dit was toch nog een ander gevoel. Ik herkende het maar al te goed van bij de marathons: je hebt géén energie, en hoewel je op zich wel kan blijven lopen, ben je traag en log. Mijn hartslag bleef ook véél te laag: hij was maar 173bpm gemiddeld. Als je weet dat ik mijn marathon gelopen heb aan gemiddeld 180bpm en de sprint duathlon vorig jaar zelfs aan 193bpm, weet je dat ik echt niet het onderste uit de kan haalde. De wil om te versnellen was er, maar er zat nul komma nul “jus” in mijn benen.
Na één rondje van 5km liep ik nog bijna per ongeluk de foute kant uit: ik volgde mijn voorgangers, maar zij zouden al finishen, ik moest nog een volledig rondje doen! Mentaal best zwaar: weten dat ik nog bijna een half uur langer moest dan de mensen die mij net allemaal voorbijgestoken hadden. Net toen ik door had dat ik de andere kant uit moest, hoorde ik de omroeper aan een zekere “Leen” vragen of zij wel al mocht finishen en of ze niet nog een rondje moest. “Ze heeft geen voorrijder, maar een achterrijder”, hoorde ik ook door de luidsprekers. Dat betekende dat Leen de laatste deelnemer was (want die wordt vergezeld van iemand van de organisatie op de fiets) en dat zij dus vlak achter mij liep.
Tijdens het looponderdeel heb ik echt nog meer gevloekt, dan tijdens het fietsen. Het was warm, er stond bijna niemand langs het parcours en ik verveelde me. Normaal loop ik ofwel met andere mensen, ofwel met muziek. Maar in een triatlonwedstrijd is muziek verboden en andere mensen waren er niet meer. Behalve helemaal op het einde, ongeveer 2km voor de finish. Toen zag ik nog één dame en één heer vóór me die ook serieus aan het afzien waren. Op de één of andere manier haalde ik nog ergens een restje energie vandaan om hen voorbij te steken. Of misschien was het geen energie, maar pure frustratie!?
Ik zei nog tegen hen “WAAROM DOEN WE ONSZELF DIT TOCH AAN???”. Ik was het zoooo beu!
Normaal kan ik de laatste kilometer van een loopwedstrijd altijd nog versnellen, maar hier ging het amper. Enkel toen ik de finish zag – en de supporters + alle andere clubleden die al binnen waren, kon ik er nog een versnelling uitpersen.
Nabeschouwing
Mijn totale tijd was ongeveer 2 uur en 50 minuten. Ik was uitgegaan van ongeveer 3u, dus dat klopte wel. En hoewel ik gezegd had, dat ik al blij zou zijn als ik zou finishen, was ik toch teleurgesteld omdat ik niet het onderste uit de kan heb kunnen halen. Moest ik alles gegeven hebben en op dezelfde tijd gefinisht zijn, was het toch met een ander gevoel geweest.
Eén dag later voel ik niet dat ik gisteren een triatlon heb gedaan. Ik heb geen spierpijn, ben niet moe, zou gerust dadelijk kunnen vertrekken voor 20km. Dit maakt opnieuw duidelijk hoe ik totaal niet diep ben gegaan.
Heb ik genoten? Nee. Jammer genoeg niet. Ik heb gebaald, heb gevloekt, heb me verveeld, …
Maar toch denk ik “volgende keer beter”. Binnen 41 dagen sta ik aan de start van The Cave triatlon. Deze is nog langer en pittiger (meer hoogtemeters). Een deel van mij ziet er tegenop, een deel van mij denkt “REVENGE”!
Ik heb wel wat dingen die ik ga doen om ervoor te zorgen dat het die keer beter gaat, maar dat is voer voor een volgende post 🙂
