Vaak zien cliënten hun eetbuien als een probleem dat opgelost moet worden. Het bos staat in de fik en ze hopen dat ik hen help die brand te blussen. Begrijpelijk. (Hier stond het bos immers jarenlang in de fik)
Maar wat veroorzaakte de bosbrand eigenlijk? Het vraagt moed om in te zien, dat je zélf degene bent, die de lucifers aansteekt. Keer op keer.
🔥Door te verwachten dat je super weinig kan eten door de dag en dat je daar maar genoeg mee moet hebben.
🔥Door je dagelijks te wegen en boos te zijn op jezelf wanneer je niet afgevallen bent.
🔥Door jezelf al het lekkers te ontzeggen, uit schrik dat je nooit meer zal kunnen stoppen als je er eenmaal aan begint.
🔥Door jezelf kapot te werken en dat maar normaal te vinden.
🔥Door altijd éérst even nog dit en dat te doen, maar nooit voor jezelf te zorgen.
🔥Door de lat op alle vlakken zó hoog te leggen dat er op het einde van de dag geen spatje wilskracht meer over blijft om de verleidingen te weerstaan.
🔥Door jezelf te vertellen dat je maar sterk moet zijn, telkens wanneer je voelt dat het niet gaat en niet te verdragen dat je zou moeten toegeven: “ik ben op”.
Dus eet je. Vreet je. Geef je liever jezelf de schuld na een eetbui, dan je slecht te voelen over dingen waar je géén invloed over hebt.
Herkenbaar? Voor mij in elk geval wel.
Maar de bosbrand is niet het probleem. De lucifers zijn dat wel. Je kan nog zo veel proberen blussen, naar diëtisten of therapeuten gaan… ooit zal je moeten stoppen met telkens opnieuw het vuur aan te steken. Leg het pakje lucifers neer en ga eens luisteren naar wat jouw lijf je te vertellen heeft.
