Wowwww wat een dag! De Antwerp Night Marathon !!!Zo lang naartoe geleefd, met toch wel wat schrik door de blessure na mijn val, waardoor ik meer dan een maand niet liep… But I did it!Tim en ik waren samen naar Antwerpen vertrokken, want ook hij ging de marathon lopen, 1 week na zijn Iron Man en slechts enkele uren na Rock Herk ;) Hij startte in een ander startvak dan ik, maar inmiddels had ik afgesproken met Kato en Edith. Wij begonnen met de pacers van 4u30, maar Kato zoefde er meteen van door. Edith en ik lieten de pacers ook achter ons: de beentjes voelden vlot, de hartslag bleef laag genoeg, dus dat we bijna 6min/km liepen, voelde zeker niet verkeerd. Het was genieten om al lopend de zon te zien onder gaan, en overal was er super veel ambiance.Rond 16km liet Edith weten dat het tempo voor haar toch wat te hoog lag, maar omdat ik merkte dat het er bij mij wel in zat, liep ik alleen verder. Al gauw merkte ik dat ik heel de tijd haasje over deed met een zekere Stefan, die zijn eerste marathon liep. Ik zette mijn muziek op speaker voor wat extra ambiance, want ondertussen liepen we door straten waar een stuk minder te beleven viel. Vanaf dan probeerde ik de hele tijd bij Stefan te blijven en hij bij mij, want ons tempo lag echt hetzelfde. Af en toe moedigden we elkaar aan, en ook 2 vriendinnen van hem op de fiets, begonnen mij regelmatig bemoedigende woorden toe te roepen.Tot 34km kon ik het tempo mooi rond 6:10min/km houden. Mijn hartslag bleef ook netjes rond de 180bpm, wat voor mij prima voelt. Eens de 34km, viel het tempo wel behoorlijk terug: de beentjes waren het beu en bovendien begonnen mijn maag en darmen te protesteren over het gebrek aan écht eten. Maar ik kon de hele tijd blijven lopen, moest nergens wandelen, en bleef ook steeds maar mensen inhalen. Ook Stefan bleef gestaag verder lopen, hoewel ik hem soms even kwijt geraakte achter me.(Lees verder in eerste comment)#runnersofinstagram #antwerpnightmarathon #upcloseandpersonal